умед

[اميد]

1. чашмдошт, интизор, таваққӯъ, омол

2. эътимод, боварӣ; ба (бо) умеди … а) бо орзуи…, бо таваққуи…; б) бо нияти…, бо мақсади…; бо биму умед // бо тарсу умед дар ҳолате ки аз як тараф, тарсу хавф таҳдид кунад ва аз тарафи дигар, умеди беҳбудӣ дида шавад, гуфта мешавад; умед бастан ба касе, ё чизе а) чашм доштан, орзу кардан; б) эътимод кардан, бовар кардан (хусусан ба мадади касе); умед бахшидан умедвор кардан; умед кардан аз касе ё чизе маҷ. чашм доштан; орзу кардан; дар интизори коре будан аз касе ё чизе; умеди худро кандан аз касе ё чизе ноумед шудан аз касе ё чизе (хусусан аз сиҳат шудани бемор); ба умеди касе шудан умедвори ёрӣ ё дастгирии касе шудан; ба мадади касе нигарон шудан; ба касе бовар карда, фаъолияти худро суст кардан бо умеди ёрӣ ё дастгирии касе

◊ умед аст, ки… а) чашм доштан мумкин аст, ки…; б) бовар кардан мумкин аст, ки…; умед доштан а) чашм доштан, интизор будан; орзу доштан; б) боварӣ (эътимод) доштан; (ҳеҷ) умед надоштам, ки … (ҳеҷ) интизор набудам, ки…, (ҳеҷ) умедвор набудам, ки…; умеде дар дил бедор кардан; ба умеди оши ҳамсоя турб натарош (мақ.) ба ёрию мадади касе умедвор нашуда аз пайи корат шав, дунё ба умед (аст) то вақте ки инсон зинда аст, дар интизори некӣ аст